Procedura przyjęta w konstytucji (art. 45 i 46) odznacza się dwiema charakterystycznymi cechami: po pierwsze – wzmocnieniem roli premiera, który osobiście ubiega się o inwestyturę przyznawaną mu personalnie oraz dobiera sobie współpracowników; po drugie – wyrażaniem przez Zgromadzenie Narodowe zaufania – absolutną większością głosów – nie tylko kandydatowi na premiera, ale także i programowi działania rządu.