Maurycy przedstawił historię taką, jaka była naprawdę, nie taką, jakby mógł i chciał wspominać, z ufnością w nieskończoną mądrość, która kazała Adeli wysłuchać go do końca, zadawać pytania tylko wtedy, gdy zgubiła wątek, a potem ominąwszy rafy, od razu znaleźć drogę do portu: - Pięknie opowiedziałeś tę historię - powiedziała.